สมัยรุ่น ๆ จำได้ว่า อ่านงานเขียนของ "คุณวาณิช จรุงกิจอนันต์" แล้วชอบมาก จากนั้นก็ติดตามหาอ่านเรื่อยมาไม่ว่าจะเป็น "ตุ๊กตา""เพื่อนผู้อยู่ในบ้าน""จดหมายถึงเพื่อน""ซอยเดียวกัน" ฯลฯ ชื่นชอบมากที่สุดคงเป็นเรื่อง "บ้านเกิดและเพื่อนเก่า"
กาลต่อมาหลังจากคุณวาณิช "ลาจาก" มติชน ก็ห่างเหินงานเขียนของเขาไป อาจเป็นเพราะมีนักเขียนใหม่ ๆ เกิดขึ้นมาก โดยเฉพาะมีนวนิยายแปลญี่ปุ่น เช่น คิดะอิจิ, มิเกะเนะโกะ โฮล์มส์ แมวสามสียอดนักสืบ ให้เลือกอ่าน จึงลืมเลือนคุณวาณิชไป
จนมีอยู่วันหนึ่งเหลือบเห็นหนังสือเล่มนี้วางบนชั้นหนังสือที่บ้าน ตอนนั้นว่าง ๆ เลยหยิบมาอ่านอีกรอบและเริ่มหลงไหลกับตัวอักษรของคุณวาณิช อีกครั้ง รู้สึกเหมือนได้พบเพื่อนเก่า ได้พูดคุยทักทายสารทุกข์สุขดิบ ได้รื้นฟื้นความหลัง ฯลฯ และนี่คืองานเขียนที่มีเสน่ห์ของ "คุณวาณิช จรุงกิจอนันต์" จริง ๆ
หนังสือเล่มนี้ ผู้เขียนเล่าชีวิตของตนเองตั้งแต่วัยเยาว์ครั้งยังอยู่ที่อำเภอบางปลาม้า ที่แวดล้อมด้วยเพื่อนฝูงและคนคุ้นเคย มีความสุขกับการปืนต้นไม้ ตกปลา ปั่นจิ้งหรีด กินขนมปังน้ำแข็งไสใส่น้ำหวาน จนเดินทางเข้ามาศึกษาในกรุงเทพฯ
หากใครต้องการฟื้นความหลังครั้งเก่า ลองหยิบเล่มนี้มาอ่านน่าจะเหมาะ เพราะทำให้นึกถึงความหลังที่บางครั้งเราก็ลืมเลือนไป หรือบางทีก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่น่าสนใจและไม่น่าจดจำ "บ้านเกิดและเพื่อนเก่า" สามารถกระตุ้นความทรงจำในอดีตให้เราสุขใจอยู่ลึกๆ ได้ดีทีเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น